Οι άνθρωποι αυτοί ονομάζονται «χικικομόρι». Πρόκειται για μία λέξη που όλοι γνωρίζουν, στην Ιαπωνία, καθώς το φαινόμενο έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις στην χώρα.
Πολλά παιδιά αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το σχολείο και στη συνέχεια αποτραβιούνται. Σύμφωνα με τον ψυχίατρο Ταμάκι Σάιτο, οι περισσότεροι χικικομόρι ανήκουν στη μεσαία τάξη, είναι σχεδόν πάντα αγόρια, ενώ η ηλικία κατά την οποία επιλέγουν την κοινωνική απομόνωση είναι τα 15 έτη.
Ο ψυχίατρος τονίζει ότι οι νέοι αυτοί δεν είναι τεμπέληδες, όπως τους κατηγορούν πολλοί, αλλά πάσχουν από έντονες κοινωνικές φοβίες.
Επισήμως, ο αριθμός των χικικομόρι φτάνει τους 700.000. Ωστόσο, ο Ταμάκι Σάιτο εκτιμά ότι -καθώς είναι ένα φαινόμενο που πολλοί κρατούν κρυφό- ο πραγματικός αριθμός ξεπερνά το ένα εκατομμύριο.
Επίσης, η μέση ηλικία των χικικομόρι έχει αυξηθεί από τα 21 στα 32 έτη.
Για τον Χίντε τα προβλήματα άρχισαν όταν εγκατέλειψε το σχολείο. «Άρχισα να κατηγορώ τον εαυτό μου και οι γονείς μου με κατηγορούσαν που δεν πήγαινα στο σχολείο. Η πίεση αυξήθηκε» έχει δηλώσει ο άνδρας στο BBC.
«Σταδιακά, φοβόμουν να βγω έξω και να συναντήσω κόσμο. Και ύστερα δεν μπορούσα καν να βγω από το σπίτι» λέει.
Στη συνέχεια σταμάτησε να επικοινωνεί και με τους γονείς του. Για να τους αποφύγει, κοιμόταν στη διάρκεια της ημέρας και έμεινε ξάγρυπνος όλο το βράδυ.
«Μέσα μου πάλευαν ένα σωρό αρνητικά συναισθήματα» λέει. «Η επιθυμία να βγω έξω, η οργή κατά της κοινωνίας και των γονιών μου, η λύπη για την κατάστασή μου, ο φόβος για το τι θα συνέβαινε στο μέλλον και η ζήλεια κατά των ανθρώπων που ζουν κανονικές ζωές».
Η φήμη που έχει ένα άτομο στον κοινωνικό του περίγυρο, η εξάρτηση από την οικογένεια, η πίεση εξεύρεσης μιας δουλειάς, αποτελούν μερικούς μόνο από τους λόγους που οδηγούν στην απομόνωση αρκετούς Ιάπωνες.
Ακαδημαϊκός του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης συνδέει την αύξηση των χικικομόρι με την οικονομική φούσκα και την ύφεση της δεκαετίας του 1990. Ήταν τότε που πολλοί Ιάπωνες κατάλαβαν ότι οι καλοί βαθμοί στο σχολείο και μια θέση στο πανεπιστήμιο δεν θα τους εξασφάλιζαν θέσεις εργασίας για μια ζωή.
Αντιθέτως, πολλοί μπορούσαν να ελπίζουν μόνο σε μερική απασχόληση.
Πολλοί χικικομόρι στρέφουν την απογοήτευση εναντίον των γονιών τους, οι οποίοι συχνά δεν ξέρουν πώς να χειριστούν την κατάσταση.
Για ένα μικρό διάστημα μια εταιρεία αναλάμβανε να εισβάλλει στα δωμάτια των αναχωρητών, να τους ντύσει και να τους μεταφέρει σε κοιτώνες για να «μάθουν το λάθος τους».
«Αυτές οι απότομες επεμβάσεις μπορούν να αποβούν καταστροφικές» δηλώνει ο Καζουχίκο Σάιτο, διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής στο νοσοκομείο Κονοντάι.
Οι ψυχολόγοι επιμένουν ότι χρειάζεται ένα δίκτυο υποστήριξης, καθώς και θεραπεία, προκειμένου ένας χικικομόρι να επανενταχθεί στην κοινωνία.
Σήμερα ο Χίντε εργάζεται για λίγες ώρες. Τον βοήθησε ένας οργανισμός στο Τόκιο που έχει φτιαχτεί για άτομα που θέλουν σιγά-σιγά να βρουν τον δρόμο προς τα έξω.
Ωστόσο δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί.
Ο γιος της Γιοσίκο αποτραβήχτηκε σταδιακά σε ηλικία 22 ετών. Σήμερα είναι 50 ετών και δεν βγαίνει πια καθόλου από το σπίτι.
«Φοβάμαι ότι ο γιος μου χάνει τη δύναμη ή την επιθυμία να κάνει αυτό που θέλει» λέει η Γιοσίκο. «Ίσως να υπήρχε κάτι που ήθελε να κάνει και εγώ να το κατέστρεψα».
εθνος