Ο φωτογράφος Σεργκέι Λαρένκοβ ζωντανεύει
στιγμιότυπα από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή. Επέλεξε τη στιγμή της απόβασης των Αμερικάνων πεζοναυτών στην παραλία του νησιού Ίβο Τζίμα της Ιαπωνίας, στις 19 Φεβρουαρίου του 1945. Ήταν η αρχή μίας απ’ τις αγριότερες και πιο αιματηρές μάχες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Οι απώλειες των Αμερικάνων ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και οι Ιάπωνες αντιστάθηκαν μέχρι την τελευταία στιγμή. Η πύρρεια μάχη έληξε στις 26 Μαρτίου. Το μικρό ηφαιστειογενές νησί Ίβο Τζίμα είχε μεγάλη στρατηγική σημασία για τους Αμερικάνους. Απείχε ελάχιστα απ’ το Τόκυο και αν το καταλάμβαναν, θα αποκτούσαν μία πολύτιμη βάση ανεφοδιασμού. Υπολόγιζαν ότι η κατάληψη του νησιού θα έπαιρνε γύρω στις 5 μέρες, αλλά υποτίμησαν το πείσμα και το κουράγιο των Ιαπώνων.
στιγμιότυπα από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή. Επέλεξε τη στιγμή της απόβασης των Αμερικάνων πεζοναυτών στην παραλία του νησιού Ίβο Τζίμα της Ιαπωνίας, στις 19 Φεβρουαρίου του 1945. Ήταν η αρχή μίας απ’ τις αγριότερες και πιο αιματηρές μάχες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Οι απώλειες των Αμερικάνων ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και οι Ιάπωνες αντιστάθηκαν μέχρι την τελευταία στιγμή. Η πύρρεια μάχη έληξε στις 26 Μαρτίου. Το μικρό ηφαιστειογενές νησί Ίβο Τζίμα είχε μεγάλη στρατηγική σημασία για τους Αμερικάνους. Απείχε ελάχιστα απ’ το Τόκυο και αν το καταλάμβαναν, θα αποκτούσαν μία πολύτιμη βάση ανεφοδιασμού. Υπολόγιζαν ότι η κατάληψη του νησιού θα έπαιρνε γύρω στις 5 μέρες, αλλά υποτίμησαν το πείσμα και το κουράγιο των Ιαπώνων.
Υπήρχαν δύο ιαπωνικές βάσεις στο νησί και οι στρατιώτες είχαν πάρει τα μέτρα τους. Έσκαψαν λαγούμια στο έδαφος και οχύρωσαν το βόρειο τμήμα του νησιού. Ο αμερικάνικος στόλος βομβάρδιζε το Ίβο Τζίμα για δύο μήνες πριν από την απόβαση και εμπόδιζε τα πλοία που μετέφεραν προμήθειες στους Ιάπωνες. Ο Ιάπωνας στρατηγός Κουριμπαγιάσι ήξερε πολύ καλά ότι ήταν αδύνατο να νικήσουν τους Αμερικάνους. Δεν είχαν προμήθειες ούτε δυνατότητα να καλέσουν ενισχύσεις. Οι 22 χιλιάδες Ιάπωνες στρατιώτες ήταν αποκλεισμένοι. Όμως ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρι την τελευταία τους πνοή. Η μάχη Μετά από μήνες βομβαρδισμού, οι Αμερικάνοι πεζοναύτες έφτασαν στο νησί. Πολύ γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι η κατάληψη του Ίβο Τζίμα δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση. Η ιδιαίτερη υφή του έδαφος δεν επέτρεπε στα τανκ να μετακινηθούν και ο βομβαρδισμός είχε άνοιξε τρύπες παντού, στις οποίες κρύβονταν οι Ιάπωνες σκοπευτές.
Οι σκοπευτές έγιναν ο φόβος κι ο τρόμος των Αμερικάνων. Κρύβονταν σε λαγούμια και μπορούσαν να εξολοθρεύσουν δεκάδες πεζοναύτες, χωρίς να δεχτούν πυρρά. Οι Ιάπωνες ακολούθησαν την στρατηγική του αντάρτικου μέχρι το τέλος της μάχης και προκάλεσαν τρομερή ζημιά στους Αμερικάνους. Η πορεία των Αμερικάνων προς το εσωτερικό του νησιού προχωρούσε με ρυθμούς χελώνας. Μετακινούνταν λίγα μέτρα κάθε μέρα και έχαναν εκατοντάδες πεζοναύτες από τις επιθέσεις των Ιαπώνων.
Η αρχή του τέλους
Στις 23 Φεβρουαρίου, οι Αμερικάνοι έφτασαν στην κορυφή του βουνού Σουριμπάτσι και κάρφωσαν στο έδαφος την αμερικάνικη σημαία. Ήταν μία συμβολική κίνηση. Η μάχη δεν είχε τελειώσει και οι Ιάπωνες προέβαλαν ακόμα σθεναρή αντίσταση. Όμως για τους Αμερικάνους πεζοναύτες, η κατάληψη του βουνού σήμανε την αρχή του τέλους. Η στιγμή που οι πεζοναύτες σηκώνουν την αμερικάνικη σημαία απαθανατίστηκε από το φωτογράφο Τζο Ρόζενθολ. Σήμερα είναι μία απ’ τις διασημότερες φωτογραφίες στον κόσμο και το σύμβολο της άγριας μάχης του Ίβο Τζίμα
Η τελευταία μάχη δόθηκε στις 25 Μαρτίου. Οι Αμερικάνοι είχαν καταλάβει το βόρειο τμήμα του νησιού και οι Ιάπωνες ήταν εγκλωβισμένοι. Ο στρατηγός Κουριμπαγιάσι ηγήθηκε 300 αντρών στην τελευταία επίθεση εναντίον των Αμερικάνων. Όδευαν προς το θάνατό τους και το γνώριζαν όλοι. Ο Κουριμπαγιάσι σκοτώθηκε και οι περισσότεροι απ’ τους άντρες του. Από τους 22 χιλιάδες Ιάπωνες, μόλις 226 αιχμαλωτίστηκαν. Θυσιάστηκαν όλοι χωρίς δισταγμό. Απ’ τους αιχμαλώτους, οι περισσότεροι πιάστηκαν γιατί ήταν λιπόθυμοι. Περίπου 3 χιλιάδες Ιάπωνες κρύβονταν στις κατακόμβες και οι περισσότεροι αυτοκτόνησαν για να μην παραδοθούν.
Η μάχη κράτησε 36 μέρες και οι απώλειες των Αμερικάνων, νεκροί και τραυματίες, έφταναν τις 26 χιλιάδες. Ήταν η μοναδική μάχη που οι απώλειες των Αμερικάνων ξεπέρασαν τους Ιάπωνες, που έχασαν 18 χιλιάδες άντρες. Η μάχη έμεινε στην ιστορία όχι μόνο για την αγριότητα των επιθέσεων, αλλά και για την ανδρεία των Ιαπώνων που, σαν άλλοι Σπαρτιάτες, προτίμησαν να πεθάνουν από το να παραδοθούν.
πηγη
πηγη