Το σημαντικότερο γεγονός του Α’ Τουρκοβενετικού Πολέμου (1463-1479), υπήρξε η άλωση της κατεχόμενης από τους Ενετούς Χαλκίδας. Η Χαλκίδα ήταν άριστα οχυρωμένη. Τα τείχη της υπεράσπιζαν λίγοι Ενετοί στρατιώτες και οι Έλληνες κάτοικοί της. Υπό την προστασία του ισχυρού ενετικού στόλου η πόλη ήταν σχεδόν αδύνατο να κυριευθεί.
Ο Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής όμως ήταν αποφασισμένος να την καταλάβει. Για τον σκοπό αυτό συγκέντρωσε τεράστιες δυνάμεις. Τον Ιούνιο του 1470 απέπλευσε από την Πόλη η τουρκική αρμάδα με 300 πλοία και 70.000 άνδρες πλήρωμα. Παράλληλα, από την Πόλη ξεκίνησε μια ακόμα τουρκική στρατιά 120.000 ανδρών με επικεφαλής τον ίδιο τον σουλτάνο.
Τα τουρκικά πλοία επιτέθηκαν πρώτα στην Ίμβρο, την οποία και κατέστρεψαν και κατόπιν επιτέθηκαν στη Λήμνο.
Εκεί όμως οι Τούρκοι αποκρούστηκαν και για να εκδικηθούν τους Έλληνες που πολεμούσαν με τους Ενετούς επιτέθηκαν και λεηλάτησαν τη Σύρο. Από τη Σύρο η σουλτανική αρμάδα κατέπλευσε στην Εύβοια και ελλιμενίστηκε στα Βασιλικά και στα Στείρα. Λίγο αργότερα εμφανίστηκε ενώπιον των τειχών της πόλης και η τεράστια τουρκική στρατιά.
Ο ενετικός στόλος, υπό τον ναύαρχο Κανάλε, ναυλουχούσε εκείνο το διάστημα στη Σαλαμίνα. Αν και ο Ενετός ναύαρχος πληροφορήθηκε την προσέγγιση του τουρκικού στόλου δεν έπραξε το παραμικρό για να τον εμποδίσει να αποκλείσει την Χαλκίδα, αν και το μικρό πλάτος του Ευβοϊκού του το επέτρεπε.
Χάρη στην αδράνεια του Κανάλε η Χαλκίδα τελικά υπέκυψε στις ορμητικές εφόδους των Τούρκων, παρά την ηρωική αντίσταση που προέβαλε η μικρή ενετική φρουρά και οι Έλληνες κάτοικοι (1470).
Οι χρονικογράφοι της εποχής αναφέρουν με θαυμασμό τα κατορθώματα των ανδρών, αλλά και των γυναικών και των παιδιών της Χαλκίδος.
Ενώπιον της τουρκικής αριθμητικής και υλικής όμως υπεροχής, τα κατορθώματα των αμυνομένων έσωσαν μόνο την τιμή τους, όχι όμως και τις ζωές τους. Ο συρφετός των Τούρκων ξεχύθηκε φρενιασμένος στην πόλη, έκαψε, βίασε, λεηλάτησε και κατέστρεψε, σύμφωνα με το έθος της στέπας από όπου και προέρχεται.
Όσοι στρατιώτες παραδόθηκαν, μαζί με τον διοικητή τους, Παύλο Ερίτζο, θανατώθηκαν με φρικτό τρόπο, χωρίς οι δήμιοι του σουλτάνου να εξαντλήσουν ωστόσο την ελεεινή τους φαντασία.
Μάταια σχηματίστηκε τότε, υπό τις διαταγές του ακαταπόνητου Έλληνος καρδιναλίου Βησσαρίωνος, μια σταυροφορία. Ακόμα και τα λιγοστά πλοία που κατόρθωσε να συγκεντρώσει, αντί να επιτεθούν στους Τούρκους, λεηλάτησαν τους Έλληνες! Τελικά, το 1479 υπεγράφη συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ενετών και Τούρκων, η οποία ως συνήθως άφηνε ακάλυπτους τους Έλληνες απέναντι στην εκδικητική μανία των Οθωμανών.