«Ανεβαίνεις και το μόνο που σκέφτεσαι είναι η επόμενη στροφή. Αυτό, τίποτα άλλο». Έτσι μου το περιέγραψαν. Μέχρι που ανέβηκα σε ένα. Και κατάλαβα τι ακριβώς εννοούν και γιατί επιμένουν να γλυστράνε.
Τα drift trikes, τα είδα πρώτη φορά στη ζωή μου στην Πάρνηθα. Προσπέρασα ένα φορτηγό που ξεφόρτωνε κάτι «ποδηλατάκια» στα οποία κάτι τύποι έβαζαν ρόδες από pvc. Δεν έδωσα σημασία. Αραξα πιο πάνω, χαλάρωσα, βαρέθηκα κι είπα να γυρίσω σπίτι. Και κάπως έτσι είδα την πρώτη τους κατάβαση. Δε σκέφτηκα ούτε στιγμή να τους προσπεράσω, τους παρακολουθούσα να «ντριφτάρουν», να αποφεύγουν τα διερχόμενα οχήματα, να κουτουλάνε μεταξύ τους, να φεύγουν από το δρόμο. Αλλά κυρίως να χαίρονται. Τους μίλησα, ρώτησα διάφορα και έμαθα. Ενας από αυτούς, ο «πρόεδρος» είδε κάποια στιγμή στο internet ένα video drift trike. Το είπε στην παρέα του, τον «έκραξαν» αλλά έψησε κάποιους να φτιάξουν ένα. Το πρώτο drift trike ψιλοδιαλύθηκε μετά τις πρώτες βόλτες οπότε όλη η παρέα βάλθηκε να κάνει βελτιώσεις. Και κάπως έτσι σήμερα αριθμούν 15 drift trikes εξ ολοκλήρου κατασκευασμένα από τους ίδιους. Η παρέα μεγάλωσε, βρέθηκαν κι άλλοι, η «γιάφκα» κατασκευής drift trike γνωρίζει μεγάλες στιγμές και η κατάβαση μεταφέρεται στη Χασιά. Εκεί ναι μεν δεν έχει κίνηση, δεν έχει όμως και τοιχίο για να σε προφυλάσσει από τις στραβοτιμονιές. Αν και το να μιλάς για στραβοτιμονιές στον κόσμο των drift trikes είναι ελαφρώς αστείο.
Οταν παρακολουθείς μια κατάβαση δεν αντιλαμβάνεσαι και πολλά. Το μάτι σου κολλάει στα 360’s που κάνουν (για τους αμύητους σαν κι εμένα φούρλες) αλλά κυρίως στη χαρά που βλέπεις στα πρόσωπά τους. Αυτοί οι τύποι το διασκεδάζουν με την ψυχή τους, ψοφάνε στα γέλια κάθε φορά που κουτουλάνε μεταξύ τους, πειράζουν ακατάπαυστα ο ένας τον άλλον, έχουν όλοι παρατσούκλια και μόνο αν πραγματικά επιμείνεις σου εξηγούν ότι είναι πανεύκολο να φύγεις από το δρόμο και να κουτρουβαλήσεις στο γκρεμό. Κάπου εκεί σκέφτεσαι ότι οι πίσω ρόδες με το pvc αποκλείουν κάθε δυνατότητα πρόσφυσης του οχήματος κι ότι προφανώς όλο αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Και είναι. Αλλά η αδρεναλίνη είναι άτιμο πράγμα.
Τα drift trikes αναγνωρίστηκαν ως σπορ πρωτίστως στη Νέα Ζηλανδία. Σε κάποιες χώρες θεωρούνται δίκυκλα σε κάποιες άλλες το αντίστοιχο των skate. Δεν ξέρω πόσο χαίρονται οι drift trikers σε αυτές τις χώρες, οι δικοί μας πάντως έχουν εκτός των άλλων τη χαρά του DIY. Η βασική ομάδα αποτελείται από μια παρέα φίλων (από το σχολείο) που κατασκευάζουν μόνοι τους τα trikes τους. Εάν κάποιος θέλει να μπει στην παρέα, τον καλωσορίζουν και τον βοηθάνε να φτιάξει το δικό του. Το κόστος είναι μικρό, γύρω στα 150-200 ευρώ. Φυσικά μπορεί αν θέλει κανείς να αγοράσει ένα έτοιμο, πωλούνται στην αγορά στην τιμή των 500 ευρώ. «Αλλά ποιος ο λόγος;» αναρωτιούνται. Είναι μια ανέξοδη χαρά. Ειδικά σήμερα που όλοι είμαστε στριμωγμένοι, οι drift trikers διασκεδάζουν με μηδενικό κόστος.
Στην τελευταία κατάβαση που έκαναν στη Χασιά είχαν φτιάξει και το πρώτο διθέσιο trike. Χρησιμοποίησα όσες δικαιολογίες είχα, τύπου δεν έχω κράνος, δεν έχω μπουφάν, δεν έχω γάντια, αλλά μου πρόσφεραν τα δικά τους. Κι έτσι ανέβηκα με τον επονομαζόμενο «ψεύτη» στο διθέσιο. Ολα καλά αρχικά, μέχρι που αποφάσισε να κάνει το πρώτο 360. Εκεί συνειδητοποίησα πως είναι να καβαλάς μια σβούρα. Πήρα βαθιές αναπνοές, ο οδηγός μου τσέκαρε αν το αντέχω κι έκανε ένα ακόμη κι άλλο ένα κι άλλο ένα. Και μετά ήταν μια κατηφόρα, μερικές λακούβες και κάτι πετραδάκια. Ο,τι υπάρχει στο δρόμο το νιώθεις σε όλο σου το σώμα. Δεν περιγράφεται καλύτερα με λέξεις. Καταλαβαίνεις κάθε πετραδάκι κάθε λακουβίτσα, τα πάντα σε τραντάζουν. Αλλο ένα 360 λοιπόν και εκεί που λέω εντάξει το συνήθισα κι ετοιμάζομαι να χαλαρώσω, ο «μεσίτης» φεύγει από το δρόμο. Το trike πέφτει στο γκρέμι, ο ίδιος σηκώνεται και γελάει. Μεσίτης ονομάζεται λόγω της συνήθειάς του να φεύγει από το δρόμο και να «αγοράζει» παρακείμενα οικόπεδα. Οταν πια έχουμε κατέβει τον ρωτάω αν φοβήθηκε. Με κοιτάει μου λέει όχι στην αρχή. Επιμένω. Κοίτα μου απαντάει, για μερικά δευτερόλεπτα παγώνεις, αλλά όχι δεν είναι φόβος. Τον πιστεύω γιατί αν ήταν φόβος δε θα ξανανέβαινε.
Οι περισσότεροι φοράνε εξοπλισμό, κράνη, γάντια, επιγονατίδες, μπουφάν με προστατευτικά. Τους ρωτάω αν ενδιαφέρονται για χορηγό. Κοίτα, μου απαντάνε, ένας χορηγός είναι χρήμα κι αυτό θα μας βοήθαγε να πάρουμε καλύτερο εξοπλισμό. Αλλά μέχρι εκεί. Από κει και πέρα θα είναι μπλέξιμο κι εμείς κάνουμε την πλάκα μας. Θα προτιμούσαν μάλλον έναν προφυλαγμένο δρόμο. Συνήθως κάνουν καταβάσεις έχοντας στο νου τους και τα αυτοκίνητα που περνάνε. Η Χασιά είναι σαφώς καλύτερη από άποψη κίνησης, αλλά είναι πιο επικίνδυνη στις πτώσεις.
Ανεβαίνοντας στα trikes για πολλοστή φορά εκείνη την ημέρα, ξέρω πως παρότι λένε πως θα ήταν ωραία να υπήρχε μια πίστα, κατά βάθος εξιτάρονται με το δρόμο. Αυτόν με τα γκρέμια, αυτόν που θα κατέβουν πάλι και πάλι μέχρι να αρχίσουν να τους παίρνουν τηλέφωνα γυναίκες, μάνες και λοιποί συγγενείς για να τους επαναφέρουν στην καθημερινότητα. Ο δρόμος τους κρατάει ζωντανούς με το δικό του τρόπο. Ισως επειδή παίζουν μαζί του, γνωρίζοντας πως εκείνος δεν παίζει. Είπαμε το ζειν επικινδύνως είναι εθιστικό!
πηγη
πηγη