Ο Γεωργιος Μανιακης (998-1043) θεωρειται ενας απο τους πιο λαμπρους στρατιωτικους ηγετες ολων των εποχων και μια απο τις πιο μεγαλες, αν και εν πολλοις αγνωστες, μορφες της Ελληνικης Ιστοριας. Γεννημενος απο φτωχη οικογενεια καπου στη Μακεδονια ( Πιθανοτατα στο Δαβησιον, κοντα στην Πελλα) περι το 998, καταμεσης των φρικτων Βουλγαρικων πολεμων, ο νεαρος Μανιακης καταταχτηκε στον Αυτοκρατορικο Στρατο περι το 1016, αφου οπως αναφερει ο Κεδρηνος οταν ο Μανιακης εγινε Στρατηγος «Παρευφρατιδιων Πολεων» (Teluh, Συρια) το 1029, «πολεμουσε πολλα χρονια».
Η εξελιξη του υπηρξε ραγδαια: Το 1032 κυριευσε εξ εφοδου την λαμπρη Εδεσσα της Συριας, αποκομιζοντας «μυθωδη» λαφυρα, ενω το 1035 εγινε «Κατεπανω» Βαασπρακανιας, την στιγμη που οι πρωτοι Τουρκοι εμφανιζοταν στο Αζερμπαιτζαν. Το ειδικο του βαρος ηταν τετοιο, ωστε οταν ανελαβε την ηγεσια της εκστρατειας για την ανακαταληψη της Σικελιας το 1037, πληθος λαμπρων ανδρων συνετρεξαν, οπως ο τρομερος Νορβηγος πολεμαρχος Harald Handraada, o δαιμονιος Πρωτοσπαθαριος » Εξ Αμασειας ορμωμενος», Κατακαλων Κεκαυμενος, και φυσικα ο εκπληκτικης φημης και αξιας Νορμανδος αρχηγος Guilliume o Bras-de-fer ( Σιδηροχειρ). Θα πρεπει δε να προσθεσουμε, Μακεδονες και Θρακες Θεματικους στρατιωτες, Ρωσους, καθως και σκληροτραχηλους Μικρασιατες απο τα Θεματα Οψικιου και Ανατολικων, συνολο πανω απο 30.000 ανδρες.
Κατα ομολογιαν του Nicolle » Αυτη η Στρατια ηταν απο τα καλυτερα Ελληνικα σωματα που ειχαν περασει ποτε την Αδριατικη, με υλικο που θα το ζηλευαν πολλοι, και με ηγεσια κατα πολυ ανωτερη του Νικια, και οχι κατα πολυ κατωτερη του Πυρρου».
Δυο περιλαμπρες νικες τον Ιουλιο του 1038 και τον Αυγουστο του 1040 οπου εξοντωθηκαν πανω απο 60.000 Αραβες ηταν αρκετες, ενω στις 10 Σεπτεβριου του 1040 ο μυθικος και γιγαντιος (με υψος γυρω στα 2.00μ) Μανιακης εμπαινε στις Συρακουσες, απελευθερωνοντας της μετα απο Μουσουλμανικη κυριαρχια δυο περιπου αιωνων. Ο Ελληνας Στρατηγος ενισχυσε την αμυνα της πολεως, (Το φημισμενο Castello di Maniaci ειναι εργο του), αλλα η αλλοπροσαλλη, κοντοφθαλμη, και εξωφρενικα επικινδυνη Κυβερνηση της Κων/πολης υπο τον Μιχαηλ τον Παφλαγονα και τον ακομα πιο ανικανο ( σε βαθμο παραφροσυνης) Κων/νο Θ’ Μονομαχο τον ανακαλεσαν 2 φορες.
Αγανακτισμενος ο λαμπρος Στρατηγος με την απαραδεκτη συμπεριφορα των κυβερνωντων, αποβιβαστηκε στα τελη του 1042 στα Βαλκανια, με εναν ετεροκλητο στρατο 20.000 περιπου ανδρων που αποτελουταν απο εμπιστους του Θεματικους Μακεδονες και Θρακες ( οι Μικρασιατες εμειναν στη Σικελια για αδιευκρινιστους λογους, ισως για λογους ασφαλειας η γιατι δεν συμμετειχαν στην εξεγερση-πολεμησαν κατα των Νορμανδων στο Olivento το 1041 και Μonte Maggiore το 1043 και ειναι μαλλον απιθανο να τους εστειλε ο Μονομαχος ξανα στην Ιταλια αν ειχαν επαναστατησει), καθως και με ενα μειγμα Νορμανδων μισθοφορων και Ιταλο-Λομβαρδων («Albani»/»Λευκοι/Ξενοι» κατα τον Amattus dè Casino) και τον Ατταλειατη, που τονιζουν και οι δυο οτι αυτοι ειχαν στρατολογηθει στην Ιταλια και οχι στα Βαλκανια, καθως και οσους Ηπειρωτες βρηκε διαθεσιμους. Ο Αυτοκρατορας πανικοβληθηκε, και αφου απετυχε με διαπραγματευσεις να ηρεμησει τον «θηριωδη» Στραταρχη, αποφασισε να τα παιξει ολα για ολα, συγκεντρωνοντας » ογκωδη» Στρατο (Ισως πανω απο 60.000 ανδρες- κυριως Μικρασιατικα στρατευματα και μοναδες της Πρωτευουσας) υπο τον «Σεβαστοφορο» Στεφανο τον Περγαμηνο.
Οι δυο στρατοι συναντηθηκαν στον Οστροβο, πολυ κοντα στην Αμφιπολη, την ανοιξη του 1043. Στην σφοδροτατη συγκρουση που ακολουθησε, ακομα και οι εμπειροι Μικρασιατες και οι ακομα πιο εμπειροι ταγματικοι της Πρωτευουσας δεν μπορεσαν να συγκρατησουν τους μαινομενους βετερανους του Μανιακη, που οδηγουταν απο εναν ασυγκρατητο ηγετη. Οι επαναστατες ειχαν σχεδον νικησει, οταν ο επελαυνων Μανιακης επεσε ξαφνικα νεκρος απο το αλογο του, αγνωστο απο ποιον η τι. Ο Θανατος του, πανω ακριβως την στιγμη που νικουσε, παραμενει μεχρι σημερα ενα απο τα μεγαλυτερα μυστηρια της Ιστοριας και σιγουρα απο τις πιο καθοριστικες στιγμες στην Ιστορια του Ελληνικου Εθνους, γιατι αν ο Γεωργιος Μανιακης ζουσε, θα εμπαινε θριαμβευτης στην Κων/πολη, θα εκτελουσε τον Μονομαχο και την γραφειοκρατικη κλικα του και θα επαιρνε τα ηνια της Αυτοκρατοριας την πιο κρισιμη στιγμη, αφου οι Τουρκοι ειχαν κανει μολις τοτε την εμφανιση τους στην Ανατολη. Το Κρατος ομως ηταν ακομα πανισχυρο, παμπλουτο, με ισχυροτατο Στρατο.
Φυσικα και η Ιστορια δεν γραφεται με «αν», η περιπτωση του Γεωργιου Μανιακη ειναι κατι παραπανω απο «αν» γιατι ο ανθρωπος δημιουργουσε την εποχη του και δεν την ακολουθουσε….