Μερικές φορές οι μελετητές τις Ιστορίας διαβάζουν τόσο πολλά που χάνουν την όρεξή τους για σκέτη ανάγνωση. Και αρχίζουν να γράφουν. Πολλές φορές, μάλιστα, η Ιστορία που γράφουν δεν έχει καμία σχέση με την Ιστορία που επιβιώνει για χιλιάδες χρόνια! Κάτι παρόμοιο φαίνεται ότι συνέβη και στον περιζήτητο καθηγητή του πανεπιστημίου της Οξφόρδης Αρμάντ ντ' Ανγκούρ, ο οποίος έγραψε στην ιστοσελίδα του BBC ένα άρθρο που παρουσιάζει μια Αρχαία Ελλάδα που τόσα χρόνια είχε ξεφύγει από την κριτική σκέψη χιλιάδων συναδέλφων του ανά τους αιώνες: Μια Ελλάδα χωρίς Ομηρο, χωρίς το Πυθαγόρειο Θεώρημα, χωρίς τη φημισμένη αυστηρότητα και τη στρατιωτική πειθαρχία των Σπαρτιατών, αλλά με κακομούτσουνους στρατηλάτες που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα πάθη και τα νεύρα τους, καθώς και με φιλοσόφους που κέρδισαν τη φήμη τους χάρη σε τυχαία γεγονότα και φιλικούς τους ιστορικούς... κόλακες.
Ανάμεσα σε έναν δεκάλογο ιστορικής αποκαθήλωσης της Αρχαίας Ελλάδας, ο Ντ' Ανγκούρ φροντίζει να κοντύνει λιγάκι τον Μέγα Αλέξανδρο. Και τον κονταίνει μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, σχολιάζοντας ότι ένας από τους μεγαλύτερους στρατηγούς της παγκόσμιας Ιστορίας στερούνταν εντυπωσιακών φυσικών χαρακτηριστικών. Κοντός, ψωμωμένος, με κοκκινωπό δέρμα και με αγριοφωνάρα, ο Μακεδόνας βασιλιάς ήταν για τον Βρετανό ιστορικό ένας σκληρός πότης, που στα λίγα χρόνια της ζωής του εξελίχθηκε σε έναν παρανοϊκό μεγαλομανή, ο οποίος είχε σκοτώσει τον φίλο του Κλείτο σε μια από τις συνηθισμένες κρίσεις του, κατά τις οποίες παρασυρόταν από τα νεύρα του.
Τουλάχιστον, ο ιστορικός της Οξφόρδης παραδέχεται τα κατορθώματα του Αλεξάνδρου, κάτι που δεν κάνει για τον Πυθαγόρα, τον οποίο, λίγο πολύ, παρουσιάζει σαν ευφυή δεισιδαίμονα, για τον οποίο «δεν υπάρχει καμιά απόδειξη» ότι «ανακάλυψε ή απέδειξε» το περίφημο θεώρημα για το τετράγωνο της υποτεινούσης, το οποίο, όπως υποστηρίζει ο Ντ' Ανγκούρ, γνώριζαν από αιώνες πριν οι Βαβυλώνιοι. «Είναι αμφίβολο αν ο Πυθαγόρας ήταν μαθηματικός, με την έννοια του όρου που γνωρίζουμε εμείς» τονίζει ο καθηγητής, ο οποίος τον περιγράφει σαν μύστη που νόμιζε ότι οι αριθμοί βρίσκονται πίσω από τα πάντα.
Στα χέρια του Ντ' Ανγκούρ ακόμα και ο Σωκράτης δεν έχει πολύ καλύτερη τύχη, αφού αντιμετωπίζεται σαν ένα σχεδόν μυθικό πλάσμα, που είναι γνωστό μόνο από τα κείμενα μαθητών του, χωρίς να υπάρχει ίχνος από τη ζωή του έως την ηλικία των 30 ετών, οπότε και έσωσε στη μάχη τη ζωή του Αλκιβιάδη, αφιερώνοντας έκτοτε την ύπαρξή του στην αναζήτηση απαντήσεων στα υψηλότερα ερωτήματα της φύσης.
Ο Ντ' Ανγκούρ ακολουθεί τον Αλκιβιάδη μέχρι και τη Σπάρτη, όπου διαπιστώνει ότι οι Σπαρτιάτες, παρόλο που αντιστέκονταν ακόμα και στη θέσπιση νομίσματος, παραμένοντας προσηλωμένοι στη στρατιωτική άσκηση και όχι στο εμπόριο και στις ευκολίες, ήταν αφάνταστα επιρρεπείς στις δωροδοκίες και στην πολυτέλεια, για την οποία χρειάστηκαν ειδικοί νόμοι που θα προστάτευαν την πόλη από τα βλαβερά θέλγητρά της.
Παραμύθι ο Δούρειος Ιππος
Ακόμα πιο πέρα από τις ιστορικές αμφιβολίες και τα κενά, ο Ντ' Ανγκούρ τοποθετεί στη σφαίρα του απολύτως φαντασιακού τόσο τον Δούρειο Ιππο όσο και τον Ομηρο, που τον τραγούδησε. Ο διακεκριμένος ιστορικός του... παράλληλου αυτού αρχαιοελληνικού σύμπαντος σχολιάζει ότι η επινόηση του Οδυσσέα δεν είναι παρά το κατασκεύασμα μιας πολύ ενεργητικής φαντασίας, το οποίο βασίστηκε στην ιστορικά καταγεγραμμένη πρακτική της επένδυσης αρχαίων πολεμικών μηχανών με νοτισμένα δέρματα αλόγων που τα προστάτευαν από τα φλογισμένα βέλη των εχθρών. Οσο για τον ίδιο τον Ομηρο, ο Βρετανός καθηγητής τονίζει ότι η ύπαρξή του έχει αμφισβητηθεί πολλές φορές και καμία πραγματική πληροφορία για το άτομό του δεν έχει βρεθεί.